Επειδή υπήρχε ραδιόφωνο στο σπίτι μου πριν ακόμα γεννηθώ, αυτό το μαγικό κουτί με ξελόγιασε από τα βρεφικά μου κιόλας χρόνια! Κι όποτε ήμουν μόνος έφτιαχνα με το μυαλό μου ένα φανταστικό ραδιοφωνικό σταθμό, χωρίς να υποψιάζομαι πως το παιδικό κου παιχνίδι πριν κλείσω τα δεκαοχτώ μου χρόνια θα γινόταν και επάγγελμα.

Αλλά ήμουν τυχερός, γιατί τότε γνώρισα τη Φραγκίσκη Καρδρη, που μέσα από ένα τηλεφώνημα μου άλλαξε όλη τη ζωή.

Στο ραδιόφωνο έκανα πλήθος εκπομπών, εφαρμόζοντας αυτό που πάντα πίστευα, πως η μουσική είναι μία, άλλωστε από πολύ νωρίς και πάλι, είχα μάθει να κινούμαι σε όλα τα είδη μουσικής, αλλά και σε όλα τα είδη τέχνης. Και πάντως πριν προσπαθήσω να γίνω ένας καλός και αξιόπιστος ραδιοφωνικός παραγωγός υπήρξα και παραμένω ένας δύσκολος και απαιτητικός ακροατής.

Μπορεί να ήταν το ραδιόφωνο ο έρωτας της ζωής μου, όμως η τηλεόραση με έκανε να νιώθω πιο δυνατός! Γιατί στην τηλεόραση έπρεπε να δίνω κάθε φορά εξετάσεις, να κατεβάζω συνεχώς καινούργιες ιδέες, να προτείνω κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Η τηλεόραση σε ανεβάζει γρήγορα (πολύ πιο γρήγορα από το ραδιόφωνο ασφαλώς αλλά άλλο τόσο εύκολα σε διαλύει. Και επειδή είναι συλλογική δουλειά πρέπει να υπάρχει συντονισμός και η όρεξη από όλους -κάτι που το πέτυχα μονάχα εν μέρει. Είχα όμως την τύχη να κάνω τηλεόραση για κάπου τριάντα χρόνια σε μια εποχή που το τραγούδι ζούσε ακόμα πολύ μεγάλες στιγμές, που πολλά σημαντικά του πρόσωπα βρίσκονταν ακόμα στη ζωή και τα πιο νέα στην ακμή τους και ο κόσμος που δεν είχε ακόμα κακομάθει απο το ζάπινγκ μπορούσε να δει μια τηλεοπτική μουσική εκπομπή με την προσήλωση που απαιτεί μια κινηματογραφική ταινία. Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος μου όταν έφτιαχνα τα σενάρια κάθε σκηνή να δένει με την επόμενη σαν κρίκος αλυσίδας.

Δεν είμαι από εκείνους που κυκλοφορούν με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και σπάνια χρησιμοποιώ την κάμερα του κινητού μου. Παρ' όλα αυτά το φωτογραφικό μου αρχείο είναι πλουσιότατο και γεμίζει κάμποσα άλμπουμ, προφανώς γιατί κάποιοι άλλοι φρόντιζαν να τραβούν τα «ενσταντανέ»! Ένα μέρος από αυτό το αρχείο θα το φιλοξενήσουμε εδώ με στιγμιότυπα από διάφορες φάσεις μιας ολόκληρης ζωής.

O Αλέκος Πατσιφάς πάντα υπολόγιζε τη γνώμη μου -άλλωστε από μένα γνώρισε τον Γιάννη Σπανό και την Αρλέτα, εγώ του μίλησα και για την Καίτη Χωματά που δεν την είχε προσέξει στην αρχή όπως και για την "Οπισθοδρομική Κομπανία", όταν δεν είχε βγάλει ακόμα δίσκο αλλά γύρναγε στις γειτονιές και τα ταβερνάκια.

Άλλωστε ο κύριος Πατσιφάς, όπως τον προσφωνούσα πάντοτε με ήξερε από παιδί, αφού από τον Ίκαρο στην οδό Βουλής αγόραζα τους πρώτους μου δίσκους κλασσικής μουσικής. Έπειτα όταν πια [αρουσιάζα τα ραδιοφωνικά προγράμματα της Λύρας η επαφή μας έγινε ακόμα πιο στενή, μια και το είχε πάρει απόφαση ότι ιδιαίτερη μεταχείριση στην τηλεόρση από μένα δεν επρόκειτο να δει. Συχνά μάλιστα μου έλεγε: «Για να είσαι εσύ αντικειμενικος, εμάς μας πετάς έξω!». Φυσικά εγώ του αυθαδίαζα και εκείνος τηλεφωνούσε στη μητέρα μου: «Κυρία Παπαστεφάνου ανησυχώ για τον Γιώργο, είναι πολύ νευρικός!» 

Μέσα σε τέτοια ατμόσφαιρα του πρότεινα μια μέρα τα αρχοντορεμπέτικα σαν θέμα για δισκο της Βίκης Μοσχολιού. Κι έτσι άνοιξε για μένα ένα ακόμη κεφάλαιο, που δεν είχα προβλέψει, πααγωγές δίσκων.